Kæran

Það var æsileg stemning í réttarsalnum á Kæran mikla fundinum í Biskupsreglunni í dag. Ákærurnar gegn Sigurþóri lágu þungar á lofti: Hann var sakaður um landráð, nánar tiltekið að hafa átt í samskiptum við Viborg-mennina og miðlað þeim upplýsingum. Ákærandi, Trausti, lagði fram rökstudda ásökun sína með því að benda á flugferðir Sigurþórs til Viborg og sönnunargögn sem bentu til símtals við einn úr hópnum þann 29. október. Allt var þetta meitlað í stein — eða svo virtist vera.

Þrátt fyrir að Sigurþór reyndi að bera hönd fyrir höfuð sér var varnarstaða hans veik og augljóslega þreytandi fyrir hann. Hann virtist óöruggur, hikandi, og orðinn úrræðalaus. Það var Skafti Lögmaður, hinn goðsagnakenndi lögmaður hans, sem hélt ró sinni og studdi hann af eindregnum styrk. Allir í réttarsalnum vissu að Skafti hafði aldrei tapað máli, og það virtist í fyrstu sem þó að öll sönnunargögn væru gegn Sigurþóri, væri möguleiki að Skafti gæti unnið á töfrum sínum.

Trausti stóð fastur á sínu, studdur af Matthíasi, sem hafði safnað ógrynni upplýsinga og virðist næstum því njóta þess að byggja upp málið gegn Sigurþóri. Matthías var staðfastur og óbilandi í stuðningi sínum við Trausta og lagði sig allan fram til að styrkja málstað hans. Umkringdur af áhorfendum sem öskruðu og blönduðu sér í málið — Yahya, Gylfi, Karel, Mikael, Marteinn, Jón Steinar, Sigurdór og Jóhann sem sat á google meet, sem allir studdu ákæruvaldið — virtist málið ráðgert. En þá steig Skafti inn í málið með orðaflóð sem enginn hafði búist við.

Í stað þess að reyna að hrekja hinar harðvítugu ásakanir með staðreyndum einar sér, beitti Skafti alveg nýrri aðferð. Hann tók að lýsa Sigurþóri sem einföldum, trúgjörnum manni, sem lifði fyrir litlu hlutina í lífinu. Hann lagði sérstaka áherslu á ást Sigurþórs á „karlmannamjólk“ og kæfu — óhefðbundin rök, en þau náðu beint í hjörtu viðstaddra. Salurinn varð hljóður í augnablik á meðan Skafti lýsti þessu með leiftrandi skarpskyggni og innlifun, og það kom greinilega við marga. Gylfi, sem átti sér óvenju mikið dálæti á karlmannamjólk, hóf að klappa og hrópa, og Sigurdór, mikill aðdáandi kæfu, hrópaði ákaft í samhljómi. Þetta vakti gleði meðal margra í salnum, en nokkrir, eins og Yahya og Jón Steinar, virtust ekki sannfærðir og svipaðist um ósáttir.

Þegar loks kom að því að Biskupinn, dómari og leiðtogi Biskupsreglunnar, mælti upp úrskurð sinn, virtist Skafti hafa snúið straumnum á síðustu stundu. Biskupinn lýsti því yfir að Sigurþór væri sýknaður – en með einu skilyrði. Hann mátti aldrei stíga fæti á landsvæði Biskupsreglunnar aftur. Sigurþór, glaðlega þakklátur fyrir sýknudóminn, samþykkti skilyrðið á stundinni.

En gleðin varð skammvinn í réttarsalnum. Trausti, með Matthías við hlið sér, stirnaði af reiði. Þeir tóku á sig djúpa undirlátssemi, en það sást á svipnum að þeir ætluðu ekki að láta þennan ósigur óhefndan.

Þegar allir fóru að tínast út úr salnum, dróst ég aftur úr og horfði á meðan Trausti og Matthías drógu sig afsíðis. Þeir tóku að hvísla lágt, að því er virtist í djúpri samræðu. Ekki var nokkur maður nærri, en það var augljóst að þeir voru að skipuleggja eitthvað — eitthvað sem gæti breytt hlutum aftur til framtíðar. Ég yfirgaf salinn með óhug í brjósti og vissi að þetta mál var langt frá því að vera búið.

Svona gerist þetta

Trausti og Matthías eru nú í miklum samkiptum varðandi Viborgarmálið mikla og stríði sem stendur enn yfir. Það er augljóst að þetta sé ekki búið og þeir munu hefna sín einn daginn með reglunni og sigra Viborgingana með öllum þeirra mætti.