Í dag hittust Yahya og Jóhann niðri í skóla og ræddu alvarleg mál. Ég skal segja það sem gerðist samkvæmt orðum Yahya:

Það var þann örlagaríka laugardag, er ég, Yahya, og hinn fornfrægi förunautur minn, Jóhann, sömdum oss til hins virðulega menntasetur, að vor mættum í þeim guðdómlega hernaðarleik „Clash of Clans.“ Þar var oss afdráttarlaust krafist afburða hyggjuvits og óbrigðullrar útsjónarsemi, þar sem heilu fylkingarnar biðu þess, að forsjón vor réði örlögum þeirra. Hver orrahríð var oss bæði nautn og nauðsyn, því bæði afl og andi voru settir í senn í hinn forna jafnvægi stríðslistarinnar.

Meðan þessi volduga stund stóð, lét ég ekki hjá líða að minna hinn veigamikla Trausta á ágæti þessa áætlunar og kallaði til hans, í þeirri von að hann skyldi fúslega ganga til liðs við oss í þessari miklu baráttu. En, ó, þeim mun meira varð mér brugðið er hann, án nokkurrar umhugsunar, tilkynnti mér, að hann ætlaði sér ekki að mæta. Ég viðurkenni með nokkurri gremju að pirringur lagðist á mig við þessar fréttir, því hve ljóst má það vera, að fátt er veglegra en að sameinast í þessum tignarlega leik? Eigi að síður, eftir nokkra íhugun, gat ég sett mig í spor hans, og séð að hann, af sínum eigin ástæðum, hefur valið að helga sig öðrum störfum, þó sárt væri að hans nærvera skyldi vanta.

Er leið á daginn, varð sú ósköp raunveruleg, að ég, sem var svo djúpt sokkinn í þessa samveru við Jóhann, varð nú að yfirgefa þessa óviðjafnanlegu gleðilind og draga mig til baka í heimatilvistina. Þegar ég kvaddi Jóhann, skildi ég strax hve samskonar dapurleiki hvíldi yfir honum. Og þegar hann, rétt eins og ég, lagði af stað til sinna heimkynna, leið mér eins og sjálfur heimurinn hefði misst alla sína ljóma.

Vondar fréttir

Því miður en daginn eftir þurfti Jóhann að drulla sér heim til Danmerkur og við vitum að hann komst óhultur þangað án þess að lenda í Viborgingunum.